ดอกคูณเคยเป็นช้างแรงงานให้นักท่องเที่ยวนั่งบนหลัง และต้องนั่งลุกบนพื้นคอนกรีตแข็งหลายครั้งต่อวัน จนเกิดเป็นก้อนเนื้อบริเวณใบหน้าและขาขวาด้านหน้า ไม่เคยได้รับการรักษา แต่เมื่อสัตวแพทย์ตรวจแล้วพบว่าไม่เป็นอันตราย เราจึงได้แต่เฝ้าติดตามอาการอย่างใกล้ชิด วันแรกที่มาอยู่กับเรา คูณหันหน้าหนี ไม่ยอมสบตา เดินหลบทั้งคนและช้างเชือกอื่น เราเข้าใจดีว่าคูณอาจผ่านประสบการณ์ที่ทำให้ไม่ไว้ใจใครง่าย ๆ แต่สิ่งหนึ่งที่ทำให้เรามีกำลังใจ คือคูณเป็นช้างที่เรียบร้อย เชื่อฟัง และไม่ดื้อเลย เราเคยกังวลว่าคูณจะปรับตัวไม่ได้ เพราะช่วงแรก ๆ คูณกินอาหารน้อยมาก แม้กระทั่งระหว่างเดินป่าก็ไม่ยอมแวะหาอะไรกินเลย ภายหลังเราจึงได้รู้ว่า คูณถูกฝึกมาให้นำนักท่องเที่ยวและห้ามหยุดกินระหว่างทาง วันหนึ่งคูณเดินผ่านกอไผ่พุ่มใหญ่แล้วหยุดลงเพื่อกินไผ่ด้วยความเพลิดเพลิน นั่นทำให้เรารู้ว่า คูณไม่ได้เบื่ออาหาร แค่เลือกกินและมีความสุขกับไผ่มากเป็นพิเศษ คูณเคยแอบหายตัวไปในช่วงไม่กี่วันแรกที่มาอยู่ พี่ควาญต้องช่วยกันตามหา สุดท้ายก็พบคูณยืนเคี้ยวไผ่อย่างสบายใจอยู่ในป่า พร้อมรอยเท้าและเศษไผ่ที่หล่นอยู่รายทาง พี่ ๆ แผนกสวนต้องรีบปลูกต้นไผ่เพิ่มเพราะความรักในไผ่ของคูณ คูณมีมุมขี้เล่นที่ทำให้เราหัวเราะได้เสมอ โดยเฉพาะเวลาลงไปเล่นน้ำ คูณชอบใช้งวงตีน้ำ พ่นน้ำใส่ตัวเอง และบางครั้งก็แอบดำน้ำโผล่แค่งวงขึ้นมา จ้องมาทางเราเหมือนจะชวนให้ลงเล่นน้ำด้วยกัน วันหนึ่ง สีบัว ช้างเพื่อนสนิทของคูณมาอ้อนให้ออกไปเล่นน้ำด้วยกัน คูณลังเลเล็กน้อยแต่สุดท้ายก็ยอมลงน้ำตามคำชวนของพี่ควาญว่า “ลงมาในน้ำสิ มันดีนะ” อย่างว่าง่าย สีบัวรออยู่ก่อนแล้ว และทั้งคู่ก็เล่นน้ำด้วยกันอย่างสนุกสนาน เป็นภาพที่ทำให้เรายิ้มได้ทุกครั้งที่นึกถึง แม้จะใช้ชีวิตอย่างมีความสุขกับเราเรื่อยมาจนถึงปี พ.ศ. 2566 แต่เมื่อสัตวแพทย์มาตรวจพบว่าคูณติดเชื้อวัณโรค ซึ่งแม้จะไม่แสดงอาการ แต่สามารถแพร่สู่ช้างเชือกอื่นและมนุษย์ได้ เราจึงตัดสินใจส่งคูณเข้ารับการรักษาที่โรงพยาบาลเพื่อความปลอดภัยของทุกฝ่าย คาดว่าคูณน่าจะติดเชื้อมาจากปางช้างเดิมที่แออัด คูณให้ความร่วมมือกับการรักษาอย่างดี แม้จะไม่ชอบก็ตาม เราอยากขอบคุณทีมสัตวแพทย์ที่ทำเต็มที่ที่สุดเพื่อคูณ และคูณก็ยังคงเป็นช้างที่เรียบร้อย ใจดี และเป็นที่รักของทุกคนเสมอ เรื่องของคูณเป็นหนึ่งในเหตุผลสำคัญที่เราอยากจะขอความร่วมมือนักท่องเที่ยวให้ชื่นชมช้างจากระยะห่าง เพราะโรคบางอย่างสามารถแพร่จากคนสู่ช้าง และจากช้างสู่คนได้ โดยไม่แสดงอาการจนกว่าจะอายุมากแล้ว คูณอาจจะไม่ได้อยู่ในสายตาเราในทุกวันเหมือนแต่ก่อน แต่ความผูกพัน ความอ่อนโยน และรอยยิ้มที่คูณเคยมอบให้พวกเรา จะอยู่ในใจของเราตลอดไป